Ήρθα
να γράψω ένα ποίημα για σένα
Πλάι
στη θάλασσα που σε φέρνει σε μένα.
Φυσάει
νοτιάς και στο κύμα π’ αφρίζει
Μια
φιγούρα διάφανη που σου μοιάζει αρχίζει
Να
γίνεται η γυναίκα που γνώρισα από φίνο
μετάξι
Και
που μόνο που άγγιζα ήμουν εντάξει.
Κι
ενώ ήρθα στη θάλασσα πως θα γράψω για
σένα
Νά
’σου πάλι στο πλάι μου - ψηλή, φωτεινή,
μεταξένια -
Το
δώρο που πάντοτε είσαι για μένα.
8.4.24.
↧