Θέλω νὰ πιστεύω, πὼς καμμιὰ ἄλλη ἐποχὴ δὲν ἔχει κρατήσει μέσα στὸν πυρήνα της, στὴν καρδιά της δηλαδή, τόση νοσταλγία, τόσο δέος καὶ στοχασμό, ὅσο ἡ χρονικὴ περίοδος τοῦ χειμώνα, μὲ τὶς γκρίζες μέρες του, τὶς νοτισμένες ἀπὸ ἀνεμόβροχο στέγες καὶ δρόμους, τὴ γοητεία τοῦ καπνοῦ ποὺ ἀνασαίνει τὸ τζάκι στὸ σταχτὶ ἀπόβραδο.
Ὅμως ὅλ᾿ αὐτὰ θὰ ἦταν ἀσφαλῶς ἁπλὲς κι ἄκομψες ποιητικὲς φράσεις,
↧