Τὸ σπίτι ἦταν τότε βολεμένο, στολισμένο καὶ ὄμορφο. Τὰ πρόσωπα ὅλα νέα καὶ φωτεινά, χαμογελοῦσαν κι ἄφηναν τὴ χαρά τους νὰ ταυτιστεῖ μὲ τῆς γιορτῆς τὴ μέρα. Ναί, ξημέρωνε τῶν Ταξιαρχῶν. Ἐδῶ καὶ σαράντα χρόνια. Σαράντα χρόνια... Ἀλήθεια, πότε πέρασαν καὶ πόση στάχτη ἄφησαν στὴν ψυχή καὶ γύρω τους.
Θυμᾶσαι... Μέσα στὸ παγωμένο ἀπόβραδο τοῦ Νοεμβρίου τὴ γιορτὴ νὰ ἀνοίγεται μὲ εὐχές, μὲ
↧