Στὸν
Παναγιώτη τὸν Γιατρό, εὐγνωμοσύνης
ἕνεκεν
Ὅσο
μεγαλώνει ὁ ἄνθρωπος τόσο ὁ χρόνος
ποὺ σωρεύεται μέσα του τοῦ χαρίζει ἕνα
πλῆθος ἀπὸ ἐμπειρίες. Ἐμπειρίες,
ἀπὸ τὶς ὁποῖες κάποιες κι ἀπομένουν
ἀλησμόνητες καὶ χλωρὲς στὴν ψυχή του.
Τότε, λοιπόν, νοιώθει πὼς μερικὲς ἀπὸ
ἐκεῖνες τὶς στιγμὲς ποὺ ἔζησε στὸ
παρελθόν του, ὅλο καὶ ἀποκτοῦν μεγάλη
άξία, καθὼς μεταβάλλονται σὲ πολύτιμα
↧